​

​

Ze groeien zo snel. "Jaja", dacht ik toen ze dit tegen me zeiden. Ik weet dat wel maar ík...

ik ga genieten van elk moment. En ík... ik ga alles onthouden, want ik sta bewust stil bij 'de dingen'.

Dat dacht ik écht en bij Felix, mijn eerste zoon lukte het mij nog aardig. Maar toen kwam Lili erbij, en ja: toen was ik het kwijt.

Al mijn energie werd opgeslorpt. Onderbroken nachten, koken, wassen, plassen. Op tijd op school, in de crèche én op het werk. Je gaat helemaal voor je gezin, en soms loop je jezelf voorbij. Plots besef je dat je precies enkele jaren gemist hebt. Hoe kan het dat onze jongste plots zelf haar kleren kiest uit de kast en helemaal haar eigen stijl ontdekt? Waar is mijn baby, peuter, kleuter?

Ken je het gevoel? Ik ben vast niet de enige die hiermee worstelt.

​

Confronterend is het, wanneer ik door mijn foto's ga.

Dan pas ontdek ik hoeveel ik vergeten ben.

Vanaf dan besefte ik waarom het zo belangrijk is om foto's te maken.

Vanaf dan voelde ik de waarde van mijn beelden. Want ik herinnerde me plots weer dat ene mega-schattige kruippakje dat ik gekocht had na onze 20-weken-echo.

Ik zie ons nog zitten in een tea-room. Ik mega fier op het kruippakje,

mijn man die blij was

omdat ik blij was.

​